عشایر کمترین هزینه برای دولت ها و بیشترین خدمت را در عمل، به مملکت ادا می کنند
در مرزها و یا نزدیک به مرزها نقش مرزدارانی بی جیره و مواجب را ایفا می نمایند
کمترین استفاده از سوبسیدها و یارانه
کمترین ایجاد زحمت و آلودگی در شهرها
کمترین مصرف سوخت و حامل های انرژی را دارند
اما کمترین خدمت را نیز دریافت می کنند
و اما با این مقدمه به یکی از مناطق عشایر نشینی می پردازیم که قدمت، سابقه و سکونت مردمان آن به آغاز تاریخ زندگی عشایری بر می گردد
داربید
منطقه ای در استان ایلام، شهرستان چوار در دامنه کوه باوه یال
که سکونتگاه مردمان تعدادی از طوایف شهرستان بوده که شغل شریف آباء و اجدادی آن ها عشایری بوده و همیشه نام این منطقه با زندگی عشایری عجین بوده و قابل کتمان نیست
از مهرماه تا فروردین سال بعد حدود بیش از نیمی ازسال دهها خانوار عشایری در این منطقه سکونت دارند و این امر ریشه در تاریخ این سرزمین دارد و حتی به قسمتی فرهنگ و تاریخ کتبی و شفاهی مردم استان تبدیل شده است و نقش بی بدلیلی در شکل گرفتگی و جریان سازی اجتماعی مردم منطقه دارد
همه ی مسئولین مرتبط و غیر مرتبط آنجا را می شناسند و به آنجا رفت و آمد داشته اند و نان و نمک مردمان آن منطقه را خورده اند ، اما دریغ از خدمتی قابل لمس و تاثیر گذار
به بهانه ی اینکه اینجا عشایر است و فاقد کد روستا متاسفانه از نعمت آب، برق و گاز محروم هستند
در صورتیکه فلسفه ایجاد کد روستایی یا عشایری یکجا نشینی بوده و این مردم که جمعیتی کمی هم نیستند بیش از نیمی از سال را برای دامداری و چند ماه پس از آن برای برداشت محصولات کشاورزی در منطقه حضور دارند
کدام منطق و عقل سلیم می گوید که باید فاقد کد باشند و از خدمت محروم؟؟؟!!!
مگر کد را مسئولین ایجاد نمی کنند
مگر کد برای خدمت به تعدادی از آدمها در یک جغرافیا ایجاد نمی شود
مگر کد وحی منزل است که فقط انسان هایی در یک مقطع زمانی خاص دهها سال پیش آنرا ایجاد کرده و اند دیگر نمی شود کد جدید ایجاد نمود
به نظر می رسد موضوع کد نیست
موضوع جسارتی است که بعضی از مسئولان در روزگار ما ندارند
و اراده ای که برای خدمت نکردن به این قشر بی کس و بی زبان و بی پناه است
در داربید مردم بصورت مستمر حضور دارند زندگی در جریان است و جوانان رعنایی بدون اینکه سربار جامعه و مسئولان باشند بی حاشیه بی اینکه به حاشیه ی شهرها حاشیه نشینی را برگزینند و مشکلی بر مشکلات هزار توی شهر بیفزایند،
شغل دامداری را برگزیده اند و امرار معاش می کنند
اما فاقد خدماتی شایسته اند
جاده همان جاده ی خاکی، سنتی و قدیمی است
درست است گاهی امور عشایری تانکر آبی و یه کیسه آردی تحویل می دهد
اما از روستای انارک تا آنجا فاصله ای نیست
بنابراین می طلبد جاده ی مناسب در دسترس و حتی آسفالت شده، برق و آب شرب مناسب در اختیار آنها گذاشت
متاسفانه در چند سال گذشته که خشکسالی رخ داد در سایه ی همین بی توجهی ها عشایر دام های خود را در نهایت بی پناهی و بی کسی به ثمن بخس فروختند و نتیجه ی آن را امروز در جامعه می بینیم
لذا تمام این نواقصی ها در منطقه ی داربید را در صورت بررسی و تشخیص مسئولین محترم ذیربط قضایی را شاید گفت ترک فعل است
که امید است بیش از این به منطقه ی داربید که نام و نشان آن با زندگی عشایری و دامداری و کشاورزی عجین است توجه شود و نیازهای اولیه زندگی آنها که تولید کنندگان واقعی و وفاداران با صداقت به ممکلت هستند برآورد شود
