جملهی کوتاه بالا اولین سرمشق استادان و آموزگاران برای نوقلمان است. جملهای سه کلمهای، که گسترهی معنا و آموزندگی آن، به کلاس خط و خوشنویسی محدود نمیشود و بسیاری از ساحتهای فردی و اجتماعی را در بر میگیرد.
بیگمان، ادب در جامعه اسلامی، آداب ویژهتری دارد و رجوع به منابع معرفتی و آیات و روایات دینی، ما را به رعایت بیشتر آن، ترغیب میکند و از هرگونه بیادبی برحذر میدارد.
حضرت علی(ع) ادب را کمال آدمی، بهترین خوی، بهترین شرافت، نیکوترین همنشین، بهترین میراث برای فرزندان و بهترین پشتیبان و همنشین برای انسان دانسته است.
جایگاه ادب در بیان حضرت علی(ع)، «عقل» شمرده شده و میفرمایند«هر چیزی محتاج عقل است و عقل محتاج ادب است». از این روایت نورانی، چنین استفاده میشود که امور عقلی در بروز و ظهور خود محتاج ظرفی است که به آن ادب گفته میشود؛ همچنین فرمودهاند:«ادب نیکو، زیور عقل و خرد است».
امام حسین(ع) هم در یک روایت نورانی میفرمایند:«کسی که عقل ندارد، ادب نیز نخواهد داشت».
حال، با نگاهی به وضعیت امروز جامعه در مییابیم که ادب اسلامی، بهویژه در گفتن و نوشتن، حال و روز خوبی ندارد! و در کمال تعجب میبینیم که بیشتر از جانب کسانی نقض میشود که خود را علمدار ارزشمداری و مُبلغ معروفها میدانند، اما به راحتی و با بدترین بیان بر هر فرد، مقام و نظر مخالفی میتازند، ولو اینکه برادر دینی، صاحبنظر اجتماعی، هنرمند شاخص، مسئول اجرایی یا حتی رییس جمهور نظام اسلامی باشد.
در همین رابطه، رهبر انقلاب پس از تذکر به مجلسیان برای رعایت شان رییس جمهور؛ اخیراً با انتقاد از مخدوش شدن ادب اسلامی در برخی محیطهای رسانهای و فضای مجازی، در توصیه مهم خود به مداحان و همه تریبونداران و رسانهها، بر «حفظ ادب اسلامی در سخن گفتن» تأکید و خاطرنشان کردند:« بدگویی و بدزبانی در جامعه باید جمع شود و ادب اسلامی گسترش یابد».
تنها با فاصله کوتاهی از تذکر ایشان، باز شاهد هتک حرمت رییس جمهور در مراسم ۲۲ بهمن و بدزبانیهای ممتد اقلیتی قلم به دست در فضای مجازی هستیم که با قصد قربت! اخلاق و ادب را قربانی نفس اماره خود میکنند و هیچ محدودیت و خط پایانی برای آن قائل نیستند.
جالب آنکه، هر گاه به اخلاق فرایشان میخوانید، پرخاش میکنند و هیچ توصیه و تذکری را، حتی از جانب رهبر انقلاب و بالاترین مقام کشور برنمیتابند!
پنپ: پس از انتشار این مطلب، ضمیر مرجع خودش را خواهد یافت.!